Güneş Peksimet Köyü’nün tepesine tırmanarak doğdu. Rüzgâr yok, yaprak bile kıpırdamıyor. Deniz kızgın lodostan sonra yorgun, serilmiş uyuyor sanki. Kumsala dek uzanacak gücü bile yok.
Ben bakıyorum. Tavşan adası, Koca Dağ büyük depremleri görmüş soylu bir duruşla güneşin ilk ışıklarıyla yıkanıyorlar. Bir martı kanadını denize vurup çığlıklarla havalanıyor. Ben yine bakıyorum.
“Bu nedir ey tabiat?” diyorum içimden…
Ben insanoğlu olarak bunu hak etmiş miyim? Dün geçti gitti, Bir resim bile yapamadım. Tam kendimi haşlayacakken Klink! Klink! Klink! Sabahın ayazında muhteşem bir ses. Deniz susmuşken, Koca Dağ susmuşken, ağaçlar ve ben susmuşken bir deve çıkıverip geldi kumsala. Klink, klink! Hörgücündeki çan, adım attıkça yanındaki tahtaya vuruyor ve rüzgârın ötmesine benzer bir ses çıkarıyordu.
Hörgüce sarılmış kilimler, parlak metaller, renkli kuşaklar… Bu da ne? Kurt Schwitters’in bir kolajı ayaklanmış yürüyor. Devenin peşine takılıyorum. Kolaj yürüyor, ben yürüyorum. şu altın rengi metali yeşilin üzerine nasıl koymuşlar, şu sarının içindeki çivit mavisinin yarattığı şiirsellik, en üstten devenin karnının altına dek uzanan toprak rengi kuşak, yanlardan ayaklara dek inen Osmanlı yeşili şeritler? Bauhaus okulunun yeni tonları sanki. Kurt’un kolajı binlerce yıllık Myndos uygarlığının kumsalında aksi denize vurmuş bir renk seli gibi gidiyor, klink, klink, klink!
Ellerime bakıyorum, boyalı ellerime.
Peki siz ne yaptınız, yeni olan?
şu kumsala fazladan bir kum tanesi atabildiniz mi?
Yoksa kendi egonuzda olmamış bir yemiş olarak ağacın dibine mi düştünüz? Tatsız tuzsuz olduğunuzu bilmeden, zamansız çürüdüğünüzü bilmeden hâlâ daha övünüyor musunuz? Belki de henüz her şey bitmedi diye düşünüyorsunuz, belki de büyüyeceksiniz… Klink!
Ansızın kolaj susuyor. Bodrum Hâkimi Celeb Ali’nin devesi Medüsa gibi kumsala çöküveriyor. Oysa yürümesi gerekiyor. Yürümesi, yorulması ve çok yemesi gerekiyor.
Çünkü üç gün sonra kavga var. Amansız bir dövüş. Yıllardır süren Bodrum Hâkimi adını mutlaka korumalı. Kavgadan yengi ile çıkmalı.
Deve bir renk yığını gibi çöktü kalkmıyor.
Sevdiler olmadı, kızdılar, bağırdılar olmadı, tekmelediler yine olmadı. İnsanlar başına toplandılar. Güneş Tavşan Adası’nın arkasına gizlenmiş batıyor. Deve başını kaldırdı insanlara, denize, güneşe baktı. Sonra eğri, uzun boynunu kumsala ipek bir mendil gibi seriverdi. Gözlerini kapattı…
Gümüşlük
Ali Atmaca, Mayıs 2008
